„Franka. W obcym domu” Wioletta Sawicka RECENZJA PATRONACKA

Jest to kontynuacja cyklu "Wiek miłości, wiek nienawiści".

Pierwsza część pokazała losy młodej Oleńki, panienki z Białego Dworu, teraz czytamy o dalszych jej losach. 
Aleksandra musiała się ukrywać, ponieważ ktoś ją zdradził, wydał żandarmom. Obdarta z marzeń i miłości, została panną z dwójką małych niemowląt, bez pracy, pieniędzy i dachu nad głową. Gdy kolejny raz spotkała kowala Ignacego, a ten zaproponował jej ślub, zgodziła się. Zmieniła swoje dane i  nazywa się teraz Franciszka Wyrobek, i stanie się dla ludzi kowalową, z racji zawodu wykonywanego przez jej męża, lub Ignacową. Czy zazna szczęścia u boku brutalnego, zwykłego człowieka? Daleko mu do kultury, do jakiej przywykła nasza bohaterka. Jak sobie poradzi Franka w nowym, obcym dla siebie domu?

„Znów patrzyli na nią jak na dziwo, gdy zagrzała wody, a potem napełniła cynową miednice, by umyć niemowlęta i siebie. Wzięła ze skrzyni sporą derkę i rozpostarła ją na sznurze przy piecu, robiąc prowizoryczny parawan.”

Nasza bohaterka powoli zaczęła odnajdywać się we wsi, gdzie znajdowali się prości ludzie, większość z nich była typowym obrazem zaścianka, który jest utożsamiany z zacofaniem i ciemnotą. Dla nich codzienne mycie czy zrobienie drewnianego wychodka było czymś absurdalnym. U nich w domach, wspólnie z ludźmi, mieszkał cały inwentarz: kury, kaczki, psy i inne zwierzęta, dla Franki było to nie do pomyślenia. Zaczęła wprowadzać zmiany u siebie w domu, czym doprowadziła do ogromnych plotek na wsi.

„Ty, Franka, całkiem drugich przywyczek w tym dworze nabrała. - Wanda się zaśmiała. - Od mycia tylko zarazy na człowieka leza. W baniu raz na subotu schodzić, żeby miotełkami z brzozy plecy wybić, to i dość. My wszystkie tak robim.”

Jaki los pisany jest dla naszej Franki? Co z nią będzie? Czy oszczędzi ją i jej najbliższych?

Wojna nie tylko zmieniła granice państw, rządy i obyczaje. Kobiety będące same zajęły się gospodarką i zaczęły zdejmować gorsety. Autorka świetnie opisuje emancypację kobiet, dążenie do samodzielności i zaradności. 

W całą tę historię o walce, o obronie i patriotyzmie autorka wplotła istnienie bestii - Bestii z pogromu Wołynia. Poleją się łzy na tej części kart historii, oj poleją.

Mamy tutaj również ukazane istnienie znachorki, która leczy naparem z pokrzywy, zagniata chleb z pajęczyną i odprawia tajemne zaklęcia. Tak kiedyś bywało, nie stać było ludzi na doktora. Aż dziw, że ludzie wychodzili z chorób i zdrowieli.

„Franka. W obcym domu”  to przepiękna wielowątkowa powieść, pełna wzruszeń i historii Polski. Bohaterowie wykreowani z wyczuciem i naturalnością. Są tacy, jacy byli, nic nie zostało ubarwione, bo ubarwić w takich historiach się ich nie da. Poznajemy ludzi wywodzących się z różnych klas społecznych, zatem opisy ich są naprawdę ciekawie i dogłębnie nakreślone. Są tutaj ludzie, którzy walczą każdego dnia o zachowanie ziemi przodków, są tacy, którzy muszą zmieniać swoją tożsamość z obawy przed więzieniem czy zesłaniem, występują również zdrajcy, którzy zdradzając, ratowali swoje rodziny. 

Wzruszająca, przepełniona patriotyzmem historia naszej bohaterki ukazuje również losy polskiego społeczeństwa i ich zachowania. Pokazuje, jak ludzie w walce o ojczyznę pomagali, pracując w codziennym trudzie, jak wspierali tych bez wiary o lepsze czasy i pomagali wrócić na swoje rodzinne ziemie. Jak dużą rolę w tych trudnych czasach również miała przyjaźń czy miłość. To powieść również o tych, którzy pogubili się, potrzebowali sporo czasu, by zrozumieć i chcieć naprawić swoje błędy. Wszystko to zamknięte klamrą pięknego i dostosowanego do danych czasów języka, którym to autorka namalowała obrazy wsi i miast, w których to spędzała czas Franka.


Jak dla mnie „Oleńka” i „Franka” to powieści o historii przetrwania. O miłości, która przetrwa najtrudniejsze chwile, o sile kobiet i determinacji Polaków.
Przepiękna seria!