„Cisza” Jem Lester

„Cisza” Jem Lester 

Tłumaczenie - Paweł Wieczorek
Wydawnictwo - Zysk i S-ka
Tytuł oryginału - Shtum
Data wydania - 2 października 2017
Liczba stron - 344
Kategoria - Literatura piękna



Znacie znaczenie słowa autyzm oraz zespół Aspergera? To nie tylko chore dziecko, to również walka rodziców z rozpaczą własną i dziecka. Zobaczymy tutaj chorobę od podszewki, ale również zmagania rodziców o lepsze życie, ponieważ problemy, z którymi zmagają się oni na co dzień, są niewidoczne dla przypadkowego człowieka.

Inspiracją autora do napisania tej  debiutanckiej powieści był jego chory na autyzm syn. Po tym, jak wywalczył godne życie dla swego dziecka, zabrał się za pisanie książki. Chciał, by była zabawna — ponieważ  autystyczne dzieci bywają radośnie rozkoszne. Szczera — by dotarła do większości czytelników - oraz wyjątkowa. Czy taka jest w odbiorze?

 Jonah ma dziesięć lat i nadal używa pieluch. Choruje na autyzm i jak do tej pory nadal nie mówi. Uwielbia kąpiele pełne piany i kolorowych, pachnących bąbelków. Na co dzień sprawia wrażenie, jakby żył w swoim świecie. Nie patrzy na rodzica, gdy ten się do niego zwraca, nie reaguje na prośby, nie pokazuje tego, co zrobił albo znalazł, nie chce się przytulić. Bardzo często stres odreagowuje, gryząc swoje ręce. Rodzice są zrozpaczeni i walczą o specjalny ośrodek dla syna. Jest to specjalistyczna szkoła z internatem, gdzie gwarantowana jest całodobowa opieka. Gdy ich podanie zostaje odrzucone, gdyż według opinii lekarzy, dziecko potrzebuje tylko miłości najbliższych, a to jest przez rodziców zapewnione, postanawiają się rozstać. Są rozdarci między decyzją lekarzy a podjętą decyzją o separacji. Opieką nad synem zajmuje się jego ojciec. Matka zaczyna bardziej angażować się w sprawy zawodowe, by wszystko wyglądało na rozstanie. Gdy wprowadzają się Jonahem do ojca Bena,  zaczyna się prawdziwa walka.   
Samotne ojcostwo, w dodatku z chorym synem i zrzędliwym ojcem, to nie lada wyzwanie. Trzy pokolenia mężczyzn pod jednym dachem oraz ich demony. Co wyniknie ze spotkania trzech pokoleń? Czy spędzając ze sobą więcej czasu, dojdą do porozumienia, którego zabrakło przez lata? Czy niczego nieświadomy Jonah stanie się spoiwem rodzinnym? Czy właśnie dzięki swojej chorobie przełamie rodzinną Ciszę?

Cisza to idealny tytuł dla tej pozycji. Główny bohater pomimo to, że nie potrafi mówić, komunikuje się znacznie lepiej niż otaczający go dorośli.

Jest to naprawdę rewelacyjna książka!
Polecam ją do przeczytania każdemu, kto jest ciekawy, jak wiele cierpliwości i pokładów miłości muszą mieć rodzice chorych dzieci. Tak jak obiecywał autor, książka jest szczera, momentami zabawna, momentami wzruszająca, ale w głównej mierze dająca do myślenia. 
Bardzo polubiłam Bena, jest wyjątkowym facetem. Kibicowałam mu, potem gdy do wydarzeń doszedł ojciec Bena, zapragnęłam poznać taką osobę. Jako dziadek jest idealny, wspaniale wczuł się w rolę opiekuna chorego dziecka. Wydawał się stworzony do opieki nad wnukiem. Pełen życia, serdeczności i miłości. Wspaniała osobowość.
Zadziwiająca natomiast jest postawa matki, ale jak to bywa, musi być i czarna owca w rodzinie. Tym razem padło na matkę Jonaha.


„Cisza” to książka, która emanuje swoją dojrzałością emocjonalną, gdzie odkrywanie siebie i swoich korzeni sprawia, że na pierwszym miejscu doceniamy wybaczanie. To trudna cecha, ale kto ceni rodzinę, ten nie ma z tym problemów. Autyzm to ciężki temat, autor poradził sobie z nim rewelacyjnie. 
Polecam!

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję