„Dwór w Czartorowiczach” Monika Rzepiela

„Dwór w Czartorowiczach”  Monika Rzepiela 

 

Cykl - Saga Polska (tom 1)
Wydawnictwo - Szara Godzina
Data wydania - 2017-09-04
Liczba stron - 304
Kategoria - Literatura obyczajowa i romans


Moja ocena - 8/10


Panny Ewa Jabłońska i Iga Branicka wychowały się we dworze w Czartorowiczach, od pokoleń należącym do rodziny Jabłońskich. Pomimo że sporo je różni, są ze sobą zaprzyjaźnione. Obie się zakochują. Splot wydarzeń doprowadzi je do konieczności dokonania trudnych wyborów. Co powinny uczynić, by spełniły się panieńskie marzenia? Nostalgiczna, barwna i lekko napisana historia miłosna, rozgrywająca się po upadku powstania styczniowego na dalekim Podolu, w czasach i miejscach, których nie ma, ale które rzewnie wspominamy. Dwór w Czartorowiczach ukazuje losy mieszkańców od urodzenia aż po grób, towarzysząc im w salonie i w kuchni, w alkowie i w ogrodzie, przy ołtarzu i nad mogiłą.

źródło opisu: http://www.szaragodzina.pl

źródło okładki: http://www.szaragodzina.pl

Monika Rzepiela - Pasjonatka kultury i znawczyni obyczajów. Życie w dawnych wiekach zafascynowało ją na tyle, że postanowiła przenieść je na strony swoich powieści. Posiada bogaty księgozbiór, który systematycznie się powiększa.


Jest to pierwsza książka tej autorki – i nie powiem, jestem pod ogromnym wrażeniem.
Uwielbiam takie dworskie klimaty, od zawsze twierdzę, że urodziłam się nie w tej epoce, co powinnam :)

Po upadku powstania styczniowego sytuacja Polaków stała się bardzo trudna. Polacy zostali poddani represjom oraz wysiedlano prawowitych właścicieli. Represje pogrążyły ludzi, niszczyły Polaków materialnie oraz powodowały ogólne przygnębienie. To wszystko jakby ominęło nasz tytułowy Dwór w Czartorowiczach.


Na samym początku poznajemy panienkę Ewę Jabłońską i jej codzienne życie. Jest ona dobrą chrześcijanką i posłuszną córką. Cicha, spokojna, z uśmiechem rozpoczynająca dzień. Bardzo lubi swoje życie, takie swojskie i sielankowe. Kocha wieś i swój dom. Ma młodszego braciszka Olesia, którego stara się rozpieszczać i interesować światem.

Po ukończeniu  3-letniej nauki oraz pensji u pani Rittelowej wraca na dwór kuzynka Ewy, Iga Branicka. Są nie tylko kuzynkami, ale również najbliższymi przyjaciółkami. Śpią razem w jednym pokoju. Iga jest bardzo żywą nastolatką, odważną i od dziecka kochającą się w chłopaku, z którym nie powinna się spotykać.

Nastolatki w tamtym wieku miały ciężkie życie. Wymagano od nich bezwzględnego posłuszeństwa wobec rodziców. Musiały nauczyć się skromności, gospodarności, dobrych manier oraz tradycji. Towarzyszyły wspólnie w wielu obowiązkach domowych. Pod czujnym okiem rodzicielki uczyły się robótek, gotowania, rozplanowywania czasu i pieniędzy, szycia sukienek, rozsądnego czynienia zapasów oraz zarządzania służbą.
Dziewiętnastowieczne panienki musiały być łagodne, skromne, delikatne, zdolne do poświęceń, pracowite, uległe, cierpliwe i niewinne. 
Takie też były nasze bohaterki. Każda czekała na swoją miłość. Mając 18 - 19 lat szukały już narzeczonego, by nie zostać starą panną w wieku 21 lat.
Gdy przychodzi odpowiednia pora, obie zakochują się, tylko czy aby szczęśliwie?
Splot wydarzeń, jaki nastąpi, doprowadzi do tego, że obie będą musiały dokonać trudnych wyborów. Czy będą to szczęśliwe i rozsądne wybory?

Książka ta zapewniła mi kilka godzin świetnego zaczytania, w atmosferze wspaniałych odgłosów i zapachów sadu oraz staropolskich potraw. Historia ta wciągnęła mnie na tyle, że straciłam kontakt z rzeczywistością. Różnorodne postacie występujące w tej sadze są bardzo barwne i wyraziste. Wywoływały we mnie uczucie życzliwości oraz sympatii. Bardzo intensywnie przeżywałam przygody i kłopoty bohaterów. Z zaciekawieniem śledziłam zaskakujące zwroty akcji.

 "(...) Rumianek dobry był na przeziębienie i niestrawność, natomiast z bławatków robiło się napar, którego używano do kąpieli. W dworskiej apteczce brakowało już jednego i drugiego. Za lasem wśród łąk płynął Czarny Potok. Ewa usiadła nad brzegiem i odłożywszy koszyk z ziołami na bok, zapatrzyła się w bezchmurne błękitne niebo.(...)"

„Dwór w Czartorowiczach” to wspaniała saga rodzinna.
Nostalgiczna, urzekająca, piękna opowieść emanująca ciepłem rodzinnym. Autorka stworzyła sagę, która dostarcza nam, czytelnikom, bardzo interesujących wrażeń.
Narracja trzyma nas w sielankowej niemal atmosferze od początku książki do jej końca. Napisana jest pięknym, literackim językiem, a smaczku dodają utwory polskich poetów oraz pieśni ludowe. Mamy przedstawione tutaj drzewo genealogiczne rodzin występujących w tej części sagi, co pomaga czytelnikowi w rozeznaniu się w gąszczu pokrewieństwa.
Polecam!


Za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania dziękuję