„Królik w lunaparku” Michał Biarda RECENZJA AMBASADORSKA

Aleksander Rogoziński napisał o tej powieści, że jest to emocjonalny rollercoaster i miał rację.
Zgodzę się z nim, bo to, co powstało z rąk autora debiutanta, daje nam podczas czytania niezłą przejażdżkę niczym w lunaparku.  „Królik w lunaparku” doczekał się reaktywacji i powstała jego lepsza wersja. A okładka jest wręcz idealna.

Cała książka podzielona jest na trzy części, w każdej z nich poznajemy innego bohatera. Na samym początku poznajemy Pawła — jest to sympatyczny student informatyki z genialną wręcz pamięcią. Pamięta dosłownie każdy szczegół z własnego życia. Gdy zostaje potrącony przez samochód, wszystko się zmienia. Zapada w śpiączkę, natomiast po wybudzeniu dręczą go dziwne sny. Nie pamięta niczego, co widzi we snach, mało tego, nikt z jego rodziny nie kojarzy faktów. 
Co to za sny? Co oznaczają?

Następnie poznajemy Kasię— uczennicę liceum, niczym niewyróżniającą się. Na lekcji wf-u, podczas której trwała gra w kosza, zostaje stratowana przez rówieśniczkę i ląduje w szpitalu. Utrata przytomności to poważny problem. Podczas badań wynika, że dziewczyna jest chora na raka trzustki. Zostaje jej pół roku życia. Co zrobi nasza bohaterka? Załamie się, czy wręcz przeciwnie - będzie czerpała z życia pełnymi garściami?

Poznajemy również pana Zbyszka. Jest on samotny, ponieważ był alkoholikiem i rozstał się z żoną. Był, ponieważ odstawił nałóg, zapisał się do grupy wsparcia AA i znalazł sobie pracę jako taksówkarz. Wyobrażacie sobie taksówkarza na odwyku?

Wszyscy spotykają się w szpitalu. Losy tej trójki w dziwny sposób zaczną się plątać, narobią zamieszania i będzie jazda bez trzymanki. A co do całej tej historii ma biały królik? Czy to on pogmatwa życie całej trójki bohaterów?

Uwielbiam książki, w których autor bawi się czytelnikiem i podaje ślepe tropy, za którymi podążamy, szukając rozwiązania zagadki. Wszystkie dziwne zdarzenia, jakie spotykają naszych bohaterów, a trzeba zaznaczyć, że to całkiem obcy sobie ludzie, sprawiają, że na końcu jest eksplozja emocji. 

Bohaterowie są bardzo realni, ma się ochotę na poznanie ich w normalnym życiu, a język, jakim posługuje się autor, jest prosty, bez zbędnych udziwnień. Czyta się łatwo i zaskakująco szybko. Na początku wydaje się, że to jakaś pomyłka, że to krótkie historie jakichś ludzi, ale potem następuje idealne połączenie wszystkiego. Trzeba mieć niebanalne pomysły, by tak napisać powieść, i to bardzo dobrą powieść.  

Jak na pierwszą powieść napisaną przez tego autora, muszę stwierdzić, że bardzo mi się podobała. Z ogromną przyjemnością zostałam ambasadorką tej powieści.  Oczekiwałam zagmatwanych zagadek, kryminalnych tajemnic oraz nietuzinkowych bohaterów i czy to wszystko dostałam? Napiszę tylko, że jestem bardzo usatysfakcjonowana. Jeżeli tak będą wyglądały kolejne pozycje Michała Biardy, to biorę je w ciemno.